2022 UN OCEAN CONFERENCE: GEEN VIS MEER IN DE ZEE
27.06.2022
Met wapperende vlaggen en het VN Oceaanconferentiecentrum op de achtergrond eisten artiesten van Ocean Rebellion, gekleed in 'vissenkoppen' en krijtstreeppakken, dat VN-afgevaardigden en 'wereldleiders' hun macht en invloed zouden aanwenden om een einde te maken aan de oorlog tegen vissen en de Oceaan te besturen ten gunste van ALLE leven.
Op de achtergrond hielden vissers spandoeken vast. Spandoeken die wijzen op het lot van de Oceaan als de VN geen orgaan bijeenroept om de Oceaan en het zeeleven dat er woont te beschermen. Tot nu toe heeft een gebrek aan bestuur van de VN het leven in de Oceaan op de rand van de overleving gebracht en overgeleverd aan de genade van hebzuchtige bedrijven en naties. De oceaan produceert de helft van de zuurstof die we inademen en slokt enorme hoeveelheden "blauwe koolstof" op die anders de atmosfeer oververhitten en de oceaan verzuren, wat leidt tot de ineenstorting van het klimaat, de natuur en de samenleving. Omdat er geen wereldwijd VN-orgaan is dat de biodiversiteit van de oceanen beschermt, sterft de overbeviste oceaan snel uit - ALS DE ZEE STERFT, STERVEN WIJ.
De 'vissenkoppen' van Ocean Rebellion vertegenwoordigen het lege gezicht van de visserij, de beleidsvorming en het falen van verdragen door gevestigde belangen. Van voren zien ze er glad en zakelijk uit. Als ze zich omdraaien zie je de aard van hun maskers, 'Vishoofden' waarvan de lichamen bruut zijn afgerukt. Ze lekken bloed op de grond, ze pletten vis in hun handen en onder hun voeten. Zij zijn de ware aard van de industriële visserij en de regelgevingssystemen die de wetenschap negeren en, gevangen door de industrie, toestaan dat de overbevissing jaar na jaar doorgaat. De 'viskoppen' zijn alleen geïnteresseerd in het geld dat ze verdienen met het voeren van een oorlog tegen vis, ze plegen ecocide door hebzucht. Ze zullen alles nemen wat ze willen uit de oceaan, terwijl ze hun bloederige bedrijf groenwassen. En als het op ondertekening van een verdrag aankomt, zullen ze waarderend knikken, de juiste geluiden maken, iedereen vertellen dat "het een serieuze zaak is", maar ze zullen altijd achter de schermen manoeuvreren om ervoor te zorgen dat het verdrag niet ondertekend wordt.
De dode vis vertegenwoordigt wat uit de zee wordt gehaald boven het natuurlijke herstelvermogen van de oceaan, en de geschatte 406.000 ton zeeleven die elk jaar incidenteel wordt gedood - en dood overboord gegooid, ongewenst zeeleven zoals dolfijnen, haaien en schildpadden. Deze verspilling van leven en lijden is het resultaat van jarenlange roekeloze politiek. Deze dode vissen zijn ook een teken van alle blue carbon industriële visserij releases, wat bijdraagt aan de opwarming van de aarde en fragiele gemeenschappen op de rand van overleven brengt.
Sinds de jaren 1950 heeft de zelfbenoemde "ontwikkelde wereld" de oorlog verklaard aan de vis. We overbevissen de oceaan nu zo snel dat sommige zeeën bijna leeg zijn. Deze industriële visserij brengt kleine vissersgemeenschappen aan de rand van hun overleving, vernietigt het zeeleven en kostbare kustgebieden, maakt beschermde zeegebieden kapot en verstoort het delicate evenwicht van het mariene ecosysteem. De oorlog moet nu stoppen door de visserij te beperken - we moeten de visserij vóór 2025 met 80% verminderen door de industriële visserij te verbieden en de visserij te beperken tot traditionele technieken met een lage impact. Door het tij te keren tegen de vispiraterij kunnen we de kustgemeenschappen helpen de oceaan te beschermen die zij koesteren en begrijpen.
Ocean Rebellion eist:
De VN moet een nieuw, transparant en representatief orgaan vormen om de oceaan te besturen ten behoeve van ALLE leven. Dit nieuwe orgaan moet het herstel en de aanvulling van de oceaan als enige maatstaf voor succes hebben. Het moet bedrijfsmacht vervangen door mensenmacht. En het moet de vele vormen van zeeleven vertegenwoordigen die van de oceaan hun thuis maken.
Chris Armstrong zegt:
"Het bestuur van de volle zee is een ecologische ramp. De grondbeginselen ervan zijn bedacht in een tijd waarin we dachten dat de overvloed van de oceaan onuitputtelijk was en de ecosystemen te robuust om ooit te falen. We hebben dat idee nu te ver doorgedreven. We hebben dringend een revolutie nodig in het beleid voor de volle zee, waarbij bescherming en participatie in de plaats komen van plundering door bedrijven."
Sophie Miller voegt toe:
"De wereld moet de visserij met 80% verminderen - praten over beschermde mariene zones en het beperken van visserijpraktijken brengt ons nergens. Zonder definitieve doelstellingen kunnen we de oceaan niet beschermen. Onze vermindering met 80% maakt een einde aan de industriële visserij, maar erkent de waarde van de visserij met een lage impact door lokale gemeenschappen, gemeenschappen die verdwijnen omdat de visbestanden zo laag zijn. Een einde aan de industriële visserij legt het lot van de Oceaan in handen van degenen die er echt van afhankelijk zijn en hem begrijpen en buiten het bereik van degenen die hem alleen maar exploiteren."
Suzanne Stallard voegt toe:
"De VN heeft mooie praatjes. De Internationale Maritieme Organisatie en de Internationale Zeebodemautoriteit, beide VN-organen, zijn ongeschikt voor hun doel. Beide zijn volledig gecorrumpeerd door de industrie en beide besturen de oceaan namens de industrie. We leven in een tijdperk van ongekende ecologische afbraak, de VN moet dit erkennen door bestuur en niet alleen in woorden. Wij vragen de VN om hun schurkenstaten, die schadelijker zijn voor het leven op aarde dan schurkenstaten, op te roepen."
Roc Sandford voegt eraan toe:
"Als de zeeën sterven, sterven wij, en de zeeën sterven. Als de ineenstorting van de mariene biodiversiteit niet onmiddellijk een halt wordt toegeroepen, zal het vrijkomen van blauwe koolstof die momenteel in de oceanen is opgeslagen, de afbraak van het klimaat versnellen en talloze mensen veroordelen tot een pijnlijke dood. We moeten haast maken met de hervorming van de bestaande structuren van de VN die zich richten op de oceanen en die momenteel crimineel ongeschikt zijn voor hun doel. Het is nu of nooit. Ik begrijp niet waarom niet iedereen schreeuwt, gezien wat we weten over wat er in de oceaan gebeurt en wat dat voor ons betekent."
Foto's: João Daniel Pereira. 'OVEREENKOMST...' en 'DIT IS EEN OCEANE EMERGENCY', verlichtingen van de Torre de Belém.
Het lot van de oceaan hangt van ons allemaal af.
Onze interventies zijn afhankelijk van steun.