We moeten het onrechtvaardige grijpen naar diepzeebronnen stoppen
22.08.2023
Michael Lodge (ISA) en Gerard Barron (Metals Company) zetten hun tanden in de zeebodem.
Artikel door Guy Standing, Professorial Research Associate, SOAS University of London, en auteur van The Blue Commons: Rescuing the Economy of the Sea.
De wereldeconomie zou wel eens op het randje kunnen staan van een wildwestwaanzin van grondstoffenwinning en versneld milieuverval. Het gaat om diepzeemijnbouw voor wat ongetwijfeld een enorme reeks mineralen is, waarvan voorstanders beweren dat ze nodig zijn voor een groenere technologische revolutie op het land.
Onder UNCLOS - het Verdrag van de Verenigde Naties inzake het recht van de zee, overeengekomen in 1982 en sindsdien geratificeerd door 167 landen en de Europese Unie - is mijnbouw in de diepzee (in het Gebied, dat 54% van de oceanen van de wereld omvat) verboden. De overeenkomst, uitgelegd in mijn recente boekwas dat het verboden zou worden totdat er een internationale overeenkomst was om het mariene milieu te beschermen en een overeenkomst over hoe de voordelen door alle landen gedeeld zouden worden.
De Internationale Zeebodemautoriteit (ISA) werd in 1994 opgericht om de twee overeenkomsten op te stellen. Na bijna 29 jaar is dat niet gelukt. Maar er zat een addertje onder het gras in UNCLOS. In een bijlage stond dat als een land dat partij is bij UNCLOS en samenwerkt met een mijnbouwbedrijf een aanvraag indiende om te beginnen met diepzeemijnbouw, de ISA precies twee jaar de tijd had om de overeenkomsten op te stellen of de aanvragen om te beginnen met mijnbouw konden beginnen. In juni 2021 hebben Nauru en de Canadees TMC (The Metals Company) toegepast. Dus in juli 2023, zonder enige overeenkomst, zouden de aanvragen van start kunnen gaan.
Ocean Rebellion belicht de zijkant van het diepzeemijningsschip 'Verborgen juweel.
Sommige verontruste regeringen, onder leiding van Spanje, Duitsland, Frankrijk, Ierland en Zweden, hebben een moratorium - een 'voorzorgspauze' - geëist, waarbij ze allemaal wijzen op de mogelijke ecologische schade. In Groot-Brittannië, Lover heeft aangekondigd zich bij de eis aan te sluiten, om milieuredenen. Daar hebben ze gelijk in. Honderden mariene wetenschappers hebben gezegd dat het enorme schade zou aanrichten, waaronder het verminderen van de capaciteit van de oceanen om als koolstofput te fungeren.
Er is echter een krachtige pro-mijnbouwlobby aan het mobiliseren. Onlangs, The Economist heeft zich ervoor uitgesproken. De Leader op 6 juli had als kop 'De wereld heeft meer batterijmetalen nodig. Tijd om de zeebodem te ontginnen. Vervolgens werden de ecologische risico's geminimaliseerd, door te beweren dat de schade veel minder zou zijn dan bij mijnbouw op het land, waarbij werd teruggegrepen op een artikel in de vorige editie, dat leest als een pr-pamflet van TMC, waarin werd beweerd dat Mijnbouw op de zeebodem is milieuvriendelijker dan mijnbouw in Indonesië'.. De Leader zei dat de oppositie "twijfelachtige zorgen van natuurbeschermers" weerspiegelde, zonder te vermelden dat het vooral mariene wetenschappers zijn die tegen diepzeemijnbouw zijn.
De voorstanders gaan ervan uit dat dergelijke mijnbouw noodzakelijk is voor een 'groene transitie', met het argument dat zeebodemmijnbouw 'onvermijdelijk' is omdat er onvoldoende mineralen op het land zijn. Deze redenering gaat voorbij aan het feit dat een dergelijke uitbreiding misschien niet nodig is. Misschien kunnen nieuwe technologieën de behoefte aan zulke mineralen verminderen, misschien kunnen levensstijlen veranderen om de vraag ernaar te verminderen. Per slot van rekening is minder dan 5% aan lithium-ionbatterijen, die worden gebruikt in elektrische voertuigen, mobiele telefoons en laptops. gerecycleerd. En het belangrijkste mineraal dat nodig is voor batterijen, lithium, is niet gevonden in de zee.
de belangrijkste mineraal voor batterijen is niet gevonden in de zee
Als diepzeemijnbouw van de grond komt, is één zorg dat dit het vermogen van de zee om te fungeren als koolstofput zal verminderen, wat van vitaal belang is in de strijd tegen de opwarming van de aarde. Een ander punt is dat recent Duits onderzoek heeft aangetoond dat de polymetallische zwarte knollen ter grootte van aardappelen die duizenden meters onder het oppervlak op de zeebodem liggen... hoogradioactief. Het naar boven halen van miljoenen tonnen knollen zou de menselijke gezondheid kunnen schaden. Er is geen bewijs dat degenen die een mijnbouwcode ontwikkelen dit zelfs maar overwogen hebben.
In de afgelopen maand is er, zoals onder andere in de Financial Times te lezen was, veel aandacht besteed aan de milieuproblematiek. Maar één aspect is grotendeels genegeerd in de media en door politici die oproepen tot een moratorium. UNCLOS werd aanvankelijk gemotiveerd door verschillende geopolitieke overwegingen. Na 25 jaar van moeizame onderhandelingen kwam er een complexe reeks compromissen uit de bus. De beweegredenen waren, ten eerste, de noodzaak om conflicten tussen grote mogendheden over de rijkdommen van de oceanen te voorkomen en, ten tweede, om ervoor te zorgen dat alles in de oceaan werd behandeld als 'het gemeenschappelijk erfgoed van de mensheid'.
Wat er in 1982 uitkwam was een overeenkomst waarin verschillende groepen landen iets wonnen en in ruil daarvoor concessies deden. Wat de voorstanders van diepzeemijnbouw nu zeggen, zonder dat te erkennen, is dat de rijke landen die ene grote concessie die ze hebben gedaan niet zouden moeten honoreren in ruil voor grote concessies van met name ontwikkelingslanden. Dit zou zeer onrechtvaardig en regressief zijn.
De 'Polymetaalnodules". gespleten trommelvliezen buiten de Top over diepzeemijnbouw in Canary Wharf om de aandacht te vestigen op de verwoestende geluidsoverlast van diepzeemijnbouw.
In het kort: alle kustlanden verwierven nationaal eigendom van 200 zeemijl vanaf hun kust, als Exclusieve Economische Zones, wat neerkomt op een gigantische omheining van 138 miljoen vierkante kilometer, waarbij Frankrijk 11,4 miljoen kreeg, gevolgd door de VS, Rusland, Australië en het Verenigd Koninkrijk. De rijke landen kregen toegang tot de vispopulaties van ontwikkelingslanden, die ze op niet-duurzame wijze hebben geplunderd, en de grootmachten kregen wereldwijd vrijheid van scheepvaart.
In ruil daarvoor werd het 'diepzeegebied', dat 54% van de wereldoceanen beslaat, gereserveerd als 'het gemeenschappelijk erfgoed van de mensheid'. Ontwikkelingslanden, waaronder 32 niet aan zee grenzende landen die tot de armste ter wereld behoren, stemden uitsluitend in met UNCLOS op basis van de verzekering dat als er in de diepzee grondstoffen zouden worden gewonnen, de voordelen op een eerlijke pro rata basis zouden worden gedeeld.
De huidige voorstanders van diepzeemijnbouw zeggen dus in feite dat de rijke landen de enige belangrijke concessie die ze hebben gedaan in ruil voor alle winsten die ze hebben behaald, overboord moeten gooien. Dit is onethisch en een 21e-eeuwse neokoloniale greep naar hulpbronnen, waarbij men van plan is om van het gemeengoed te nemen zonder compensatie.
Ocean Rebellion belicht de zijkant van het diepzeemijningsschip 'Verborgen juweel.
De ISA werd opgericht om niet alleen een mijnbouwcode op te stellen die het voorzorgsprincipe van minimale milieuschade zou respecteren, maar ook een formule voor een eerlijke verdeling. Zo'n formule is er niet en er zijn weinig vooruitzichten dat er een wordt ontwikkeld die de geest of de letter van de internationale wetgeving respecteert.
Als gevolg daarvan is er een duidelijk risico dat wat zou kunnen plaatsvinden zou neerkomen op de grootste grondstofjepik in de geschiedenis. En dat kan worden overschaduwd door een nieuwe geopolitieke machtsstrijd, dit keer tussen China en een paar andere landen met mijnbouwambities. Tot nu toe, 31 exploratievergunningen zijn uitgegeven door ISA, waarbij China met vijf stuks veruit het grootste aantal heeft.
un isa licenties creëren de grootste grondstofjepik in de geschiedenis
Dit is ongelooflijk ironisch. In 1982 leidde China, hoewel het formeel geen lid was, de G77-groep van ontwikkelingslanden door te eisen dat de voordelen van mijnbouw over alle landen zouden worden verdeeld. Vandaag de dag, terwijl een grote groep Afrikaanse landen lobbyt voor een belasting van 45% op alle winsten uit het winnen van mineralen uit de blue commons, leidt China de oppositie en eist in plaats daarvan dat er slechts een belasting van 2% zou moeten zijn en dat de ISA zou moeten aanmoedigen '...risicokapitaal om geld in te zetten om bedrijfsinvesteringen te versnellen. De hypocrisie is adembenemend.
China heeft een indrukwekkende reeks wetten die de bepalingen van UNCLOS lijken te respecteren, zoals de verantwoordelijke minister verklaarde op de UNCLOS + 40 Conferentie in september 2022, en het beweert "een duurzame aanpak te hebben gevolgd voor de ontwikkeling van de visserij". Dit is niet alleen aantoonbaar onwaarmaar het verraadt de verplichting tot delen die het op zich heeft genomen.
Paradoxaal genoeg maakt de Amerikaanse regering zich, bang voor het zeer reële vooruitzicht dat China zijn controle over de wereldwijde mijnbouw zal uitbreiden, zorgen over de toekomstige Chinese overheersing. De bezorgdheid is gerechtvaardigd, maar de VS hebben hier deels schuld aan, omdat zij het enige land zijn dat resoluut heeft geweigerd het VN-verdrag te ratificeren.
Het lot van de oceaan hangt van ons allemaal af.
Onze interventies zijn afhankelijk van uw steun.
Er is geen wettelijke of morele grond om toe te staan dat een paar multinationals de enorme hoeveelheid mineralen onder de zee inpikken en daarvan profiteren. Europese landen moeten aan deze kwestie een veel hogere prioriteit geven dan ze tot nu toe hebben gedaan. Noorwegen heeft onlangs gezegd dat het wil beginnen met diepzeemijnbouw en een Noors bedrijf, Loke Mariene Mineralen, heeft zelfs een Britse dochteronderneming van de Amerikaanse wapenfabrikant Lockheed Martin gekocht die in samenwerking met de Britse regering twee exploratielicenties van ISA had verworven. Europa is dus verdeeld.
Slechts een paar Europese landen hebben opgeroepen tot een moratorium op diepzeemijnbouw, en zelfs zij hebben alleen de ecologische zorgen benadrukt. Ze mogen de commons-principes en de verdelingseisen niet verwaarlozen. Die zijn van vitaal belang.
In reactie op een artikel in de Financiële TimesDe Chief Executive van The Metals Company zegt dat ik "de kerngedachte" van UNCLOS negeer dat mijnbouw "de deelname van ontwikkelingslanden moet garanderen", en hij haalt de betrokkenheid van zijn bedrijf bij Nauru, Tonga en Kiribati aan. Hij geeft daarmee mijn punt verkeerd weer, namelijk dat de voordelen van dergelijke mijnbouw gedeeld moeten worden met alle landen.
Foto's door Savannah van den Rovaart (Hidden Gem) en Guy Reece (Canary Wharf), illustratie door Ocean Rebellion.