Dus wat zijn FAD's (of dFAD's)?

Grote delen van de Oceaan zijn als uitgestrekte woestijnen, plaatsen waar de zon onophoudelijk op het water schijnt en er geen schaduw is. Af en toe drijft er in deze uitgestrekte woestijnen wat afval rond. Het kan een vlot zijn van dood plantenleven dat in zee is gespoeld, een omgevallen palmboom of zelfs een dode walvishaai. Dit puin drijft mee op de stromingen van de oceaan en daaronder gedijt het zeeleven - aangetrokken door de schaduw en de kleine zeedieren die er hun toevlucht zoeken. En deze zeedieren trekken roofdieren aan, eerst kleine vissen, dan tonijn, en met de tonijn komen haaien en dolfijnen. Ook bedreigde walvissen en schildpadden zoeken de schaduw op tijdens hun migratie. Deze kleine eilandjes zijn een oase in een 'oceaanwoestijn'. Kleine poelen van bloeiend leven.

Maar nu zijn veel van deze drijvende oases vallen. Vallen die zijn opgezet door de neokoloniale industriële vissersvloot van de EU. 

Vissersboten maken hun eigen 'drijvend afval' met behulp van plastic afval dat ze kunnen vinden, zoals oude visnetten en boeien, pallets, plastic vaten - alles wat blijft drijven. En in deze rommel plaatsen ze een satellietboei. De hele zooi wordt dan overboord gegooid en drijft rond in de oceaan, wat op zich al een overtreding is van de internationale wetgeving inzake vervuiling van de zee.

De industriële vissersschepen wachten niet echt - elk schip is in feite een enorme tonijnvriezer en elk schip plaatst elk jaar ontelbare dFAD-eilanden van afval in de oceaan. Wat ze in werkelijkheid doen, is voortdurend in de oceaan patrouilleren met behulp van satellietvolgsystemen om de FADs te bezoeken die ze in het verleden hebben uitgezet - ze blijven op de loer liggen tot ze een gemeenschap van zeeleven onder zich hebben verzameld. 

En wanneer de FAD een rijke en diverse gemeenschap van zeeleven heeft verzameld, wordt een groot net in de oceaan gegooid en voorzichtig diep onder en rond de FAD getrokken. Het net is als een beurs met een touwtje (het heet een purse seine net) en als het eenmaal op zijn plaats zit, wordt de bovenkant van de 'beurs' door een kraan strak getrokken zodat alles onder de FAD gevangen wordt in een enorme uitpuilende beurs. 

De 'buidel' wordt aan boord gehaald en alle dode en stervende vangst wordt eruit gehaald om gesorteerd te worden. Het vissersschip is alleen geïnteresseerd in tonijn, maar al het andere wordt ook afgeslacht, de schildpadden, haaien, dolfijnen, alles. Natuurlijk is dit niet 'opzettelijk', dus noemt de visindustrie de slachting 'bijvangst' - een toevallig gevangen (en gedood) ongelukkig bijproduct van een lui industrieel visproces.

Tonijn in blik
John West betrekt zijn haaien-, schildpadden- en walvisdodende tonijn in blik van Spaanse visserijen in de Indische Oceaan. Deze dodelijke tonijn wordt door John West's moederconcern Thai Union verkocht aan supermarkten als TESCO, Iceland, Morrisons, Asda, Lidl en Aldi voor hun eigen merk tonijnproducten, die dit verspillende en wrede product vervolgens doorgeven aan hun onschuldige onwetende klanten. Deze supermarkten blinken uit in hun dubbele moraal, omdat ze weten dat Thai Union een vreselijke staat van dienst heeft. Dit in Bangkok gevestigde bedrijf is eigenaar van een gigantische tonijnfabriek op de Seychellen die niet-duurzame drijvende FAD-gevangen tonijn verwerkt van OPAGAC, de Spaanse organisatie van diepvriestonijnproducenten. In 2017 beloofde Thai Union in een gezamenlijke verklaring met Greenpeace publiekelijk dat het tegen 2020 haar bevoorrading met industriële tonijnvisserij die schadelijke drijvende FAD's gebruikt, halveren. Opnieuw heeft de wereld zeven jaar gewacht op de Thaise Unie om hun belofte na te komen om Greenpeacemaar tot op heden is er geen zinvolle actie ondernomen door de bedrijf.

Als we verder teruggaan, zien we volgens The Guardian in 2011 Prinsen en John West toegezegd om het gebruik van ringzegennetten en vis aantrekkende voorzieningen geleidelijk uit te bannen.

Dertien jaar later wacht de wereld nog steeds op de nakoming van deze loze belofte - in werkelijkheid speelt Thai Union gewoon tijd. Helaas is dit soort onethisch gedrag typerend voor de tonijnwereld. Keer op keer, opnieuw en opnieuw, blijven gewetenloze leveranciers van niet-duurzame industriële tonijn hun beloften breken, in de hoop dat iedereen hen gewoon zal vergeten. Thai Union en Princes blijven beloven om over te schakelen op visserij met ringzegens zonder drijvende FAD's, maar het is gewoon een feit dat ze dat nooit doen. Deze dodelijke bedrijven profiteren van de huidige bestaande situatie dat is een chaotisch schrijnend gebrek aan beheer en transparantie in de visserij in de Indische Oceaan. Om de visserij in de Indische Oceaan echt duurzaam te maken, moeten tonijnproducenten in blik worden gemandateerd om onafhankelijk de noodzakelijke volgsystemen te ontwikkelen die nodig zijn om niet alleen te zorgen voor volledige transparantie en verantwoording van dFAD-activiteiten in hun toeleveringsketens, maar ook om vrijwillige dFAD-sluitingen in die toeleveringsketens te implementeren, in plaats van zich simpelweg te verschuilen achter de verlamming en passiviteit van de overheid als excuus om geen zinvolle actie te ondernemen om de mariene biodiversiteit te beschermen waar zelfs die grote bedrijven ironisch genoeg van profiteren.

Bridget Turgoose van Ocean Rebellion zegt: "Keer op keer hebben Thai Union en John West hun beloften gebroken om deze gruwelijk wrede drijfslachthuizen te verminderen. Als je er niet op kunt vertrouwen dat ze zich aan hun beloften houden, kun je de tonijn die ze je verkopen dan wel vertrouwen? Zou je dat echt eten? Je maag draait ervan om."

Sophie Miller van Ocean Rebellion voegt daaraan toe: "Vertrouw erop dat de Spaanse en Franse vissersvloten zich overgeven aan deze schaamteloze overexploitatie van visgronden die hard nodig zijn voor de hongerigen in armere landen. Ga naar het Westen, John West."

Tonijnpopulaties storten in
Volgens wetenschappers storten de geelvintonijnpopulaties in de Indische Oceaan in. Ze bevinden zich in de 'rode zone', wat betekent dat ze ofwel overbevist of onderhevig aan overbevissing. Terwijl grootoogtonijn alleen werd gedeclareerd als overbevist in 2022, staat de geelvintonijn sinds 2015 in het rood. De Commissie voor Tonijn in de Indische Oceaan (IOTC) heeft onlangs erkend dat de vangst van geelvintonijn de toegestane vangstlimiet heeft overschreden. "maximale duurzame opbrengst" al meer dan tien jaar^[1]. Er is al bijna net zo lang een herstelplan voor geelvintonijn van kracht als er sprake is van overbevissing, compleet met tijdelijke landspecifieke vangstbeperkingen. Uit de meest recente beoordeling van het bestand bleek dat de vangsten nu met 30% moeten worden verminderd (ten opzichte van de niveaus van 2020) om de populatie tegen 2030 te laten herstellen.^[2]. Dat komt neer op een vangstlimiet van iets meer dan 300.000 ton per jaar. In 2022 werd maar liefst 413.680 ton geelvintonijn gevangen.^[3] wat 37% hoger is dan de vangstlimiet van het herstelplan. Zelfs gestreepte tonijn, de meest voorkomende van de drie, wordt slecht beheerd in de Indische Oceaan. Sinds 2018 is er een totale vangstbeperking van kracht en sindsdien is deze elk jaar systematisch genegeerd. De overvangst van vorig jaar was de ergste tot nu toe. De totale vangsten hadden beperkt moeten blijven tot 513.572 ton, maar in plaats daarvan bereikten ze een recordhoogte van 671.317 ton.

Waarom Tesco en waarom nu?
Ocean Rebellion bracht een bezoek aan TESCO om de medeplichtigheid van TESCO aan het licht te brengen in een schadelijke productieketen waar John West, Thai Union en de MSC deel van uitmaken. Het plichtsverzuim van de MSC om consumenten een "geïnformeerde keuze te bieden bij hun lokale winkelier om visproducten van een duurzame bron te kopen" is bijzonder alarmerend. Ocean Rebellion wil deze schokkende onzorgvuldigheid graag onder de aandacht brengen van hun financiers, financiers zoals de Bill and Lucile Packard Foundation en de Nationale Postcode Loterij, die er allebei achter zullen komen dat het blauwe vinkje van de MSC niet langer 'duurzaam gevangen' betekent, maar niets.

Ocean Rebellion eist dat TESCO stopt met de verkoop van dFAD-gevangen tonijn en dat John West / Thai Union ook stopt met de inkoop van tonijn van niet-duurzame industriële tonijnvisserijen in de Europese Unie die dFAD's gebruiken.

En voor alle onschuldige shoppers daarbuiten: nu je de feiten kent, koop alsjeblieft geen dFAD gevangen tonijn in blik of andere tonijnproducten van John West and Princes.

Voetnoten:
[1] Guillermo Gomez, Samantha Farquhar, Henry Bell, Eric Laschever & Stacy Hall (2020). De IUU-aard van visconcentratievoorzieningen: Implicaties voor tonijnbeheer en -markten".

[2] Banks, R., en Zaharia M. (2020)Karakterisering van de kosten en baten van verloren en/of achtergelaten vis-aantrekkende voorzieningen in de westelijke en centrale Stille Oceaan

[3] Quentin Hanich, Ruth Davis, Glen Holmes, Elizabeth-Rose Amidjogbe en Brooke Campbell (2019). Drifting Fish Aggregating Devices (FAD's) Uitzetten, weken en instellen - Wanneer is een FAD 'vissen'?