DODELIJKE SATELLIETEN, SLECHTE BOEIEN
03.10.2023
Ocean Rebellion bezocht het Britse kantoor van satellietbedrijf Iridium om hen te herinneren aan de vernietiging die hun satellieten veroorzaken in de Indische Oceaan.
100 New Bridge Street, is het Londense kantoor van de multinational, Iridium. Hun missie is om iedereen overal op aarde toegang te geven tot spraak- en datadiensten. Als ze iedereen zeggen, bedoelen ze iedereen, ongeacht waarvoor ze hun satellieten gebruiken. Dit omvat bedrijven zoals Zunibal die 'duurzame' visserssatellietboeien verkopen. En dit is waar het verhaal donker wordt.
Telefooncel tegenover 100 New Bridge Street.
De satellietboeien die Zunibal verkoopt, worden gebruikt door de industriële visserijvloot van de EU, door schepen uit voornamelijk Spanje en Frankrijk, in visapparaten die FAD's worden genoemd - FAD's staat voor FISH AGGREGATING DEVICE.
Dus wat zijn FAD's (of dFAD's)?
Grote delen van de Oceaan zijn als uitgestrekte woestijnen, plaatsen waar de zon onophoudelijk op het water schijnt en er geen schaduw is. Af en toe drijft er in deze uitgestrekte woestijnen wat afval rond. Het kan een vlot zijn van dood plantenleven dat in zee is gespoeld, een omgevallen palmboom of zelfs een dode walvishaai. Dit puin drijft mee op de stromingen van de oceaan en daaronder gedijt het zeeleven - aangetrokken door de schaduw en de kleine zeedieren die er hun toevlucht zoeken. En deze zeedieren trekken roofdieren aan, eerst kleine vissen, dan tonijn, en met de tonijn komen haaien en dolfijnen. Walvissen en schildpadden zoeken de schaduw ook op tijdens hun migratie. Deze kleine eilandjes zijn een oase in een 'oceaanwoestijn'. Kleine poelen van bloeiend leven.
Maar nu zijn veel van deze drijvende oases vallen. Vallen die zijn opgezet door de industriële vissersvloot van de EU.
Vissersboten knopen hun eigen 'drijvend afval' aan elkaar met alle rommel die ze kunnen vinden, zoals oude visnetten, houten pallets, plastic vaten - alles wat blijft drijven. En in deze rommel plaatsen ze een satellietboei. De hele zooi wordt dan overboord gegooid om in de oceaan te drijven. En dan wachten ze.
Poster, Farringdon Road.
De industriële vissersschepen wachten niet echt - elk schip is in feite een enorme visverwerkingsfabriek en elk schip drijft per week honderden FAD-eilanden van afval in de oceaan. Wat ze echt doen, is voortdurend in de oceaan patrouilleren met behulp van satellietvolgsystemen om de FADs te bezoeken die ze in het verleden hebben laten drijven - wachtend tot ze een gemeenschap van zeeleven eronder hebben verzameld.
En wanneer de FAD een rijke en diverse gemeenschap van zeeleven heeft verzameld, wordt een groot net in de oceaan gegooid en voorzichtig diep onder de FAD getrokken. Het net is als een beurs met een touwtje (het heet een purse seine net) en als het eenmaal op zijn plaats zit, wordt de bovenkant van de 'beurs' strak getrokken zodat alles onder de FAD gevangen wordt in een enorme uitpuilende beurs.
De 'buidel' wordt aan boord genomen en alle dode en stervende vangst wordt geleegd om gesorteerd te worden. Het vissersschip is alleen geïnteresseerd in tonijn, maar al het andere wordt ook afgeslacht, de schildpadden, haaien, dolfijnen, alles. Natuurlijk is dit niet 'opzettelijk', dus noemt de visindustrie de slachting 'bijvangst' - een toevallig gevangen (en gedood) ongelukkig bijproduct van een lui industrieel visproces.
Kapitein Pugwash en zijn bemanning plakken posters op 100 New Bridge Street.
De industriële tonijnvisserij ontdoet de Indische Oceaan van al het leven. Lokale vissers hebben moeite om nog te vissen. Hierdoor raken kustgemeenschappen ontheemd en worden ze gedwongen hun huizen te verlaten - huizen waar ze al generaties lang van genieten, waarbij elke generatie zorgvuldig vist binnen duurzame grenzen.
Industriële visserij is niet duurzaam. De hoeveelheid vis die wordt afgeslacht zorgt voor een ineenstorting van het mariene ecosysteem. En dit soort industriële visserij is voor ons. De FAD's, de schepen op industriële schaal en het onzorgvuldige afval worden alleen gemaakt zodat wij tonijn in blik kunnen eten. Tonijn die wordt verkocht in Britse supermarkten zoals Tesco en ingeblikt door de populaire Britse merken 'John West' en 'Princes'.
Heerlijk goed? Als er gevist wordt met FAD's die bestuurd worden door killersatellieten is het helemaal verschrikkelijk. Foto van Farringdon Road.
In februari stuurden we een brief naar Iridium waarin we hen vroegen hun diensten aan de industriële visserij uit te schakelen:
Iridium heeft niet gereageerd. We hopen dat onze posterherinneringen hen een duwtje in de rug zullen geven.
Om meer te lezen over hoe schadelijk FAD's zijn bezoek onze posterpagina.
We kunnen niet toestaan dat de vissersvloot van de EU de Indische Oceaan blijft overbevissen, we eisen dat Iridium hun service NU uitschakelt.
schakel de FAD-satelliet service vandaag
Wanneer je de volgende keer naar je plaatselijke supermarkt gaat, blijf dan weg van FAD-gevangen tonijn in blik. Nu je weet wat de echte prijs is, dode schildpadden, dolfijnen, walvissen en haaien, ontheemde gemeenschappen en echte honger, kun je het je echt veroorloven om het te kopen?
En onderteken dit petitie vandaag en neem contact op met de CEO van Iridium op X (voorheen Twitter), Matt Desch: @IridiumBoss. Laat Matt weten waarom Iridium zijn relatie met de schadelijke industriële tonijnvisserij vandaag nog moet beëindigen. Hij zal blij zijn van u te horen, hij beweert om onze planeet te geven - nu kan hij ons laten zien hoeveel hij om onze planeet geeft.
Foto's door: S. Staines
Het lot van de oceaan hangt van ons allemaal af.
Onze interventies zijn afhankelijk van uw steun.