Een stille oceaan
12.08.2020
Harde geluiden doen ons springen, maar veroorzaken zelden een dodelijke afloop - je kunt jezelf als erg ongelukkig beschouwen als je sterft door het knallen van een ballon.
In het water is het anders.
Lawaai draagt een lange weg en is veel luider dichtbij de bron.
Veel zeedieren zijn veel gevoeliger voor geluid dan wij; hun hele bestaan hangt ervan af.
Stel je hun pijn eens voor wanneer olie- en gaszoekers seismische luchtbommen afschieten of wanneer een enorm cruiseschip 'overhead' passeert?
Soms is het erger dan pijn, het is de dood.
Veel walvissen en dolfijnen sterven slechts uren na extreem onderwaterlawaai aan bloedingen - en geluiden zoals sonar zijn desoriënterend, waardoor grote oceaandieren zich op het strand begeven.
Dit gebeurt over de hele wereld en hangt samen met sonar testen.
We moeten stil zijn in hun stille wereld.
Sommige zeedieren wennen aan onze herrie, maar de meeste niet. Seismische luchtbuksen zijn bijzonder vervelend.
Deze worden gebruikt voor verkenningen, waarbij naar de diepste diepten wordt geschoten om de zeebodem te onderzoeken, vaak op zoek naar olie- of gasvoorraden.
De kanonnen vuren een bundel perslucht af die weerkaatst op de zeebodem.
Onnodig te zeggen dat de bellen alles op hun weg raken, naar beneden en naar boven.
In 2016, de film "The Sonic Sea onderzocht de kritische relatie tussen geluid en zeeleven via een mysterie - waarom strandden er zoveel walvissen tegelijk op een strand?
De film verkent hun akoestische habitat en toont Ken Balcomb, de marinepiloot die bewees dat sonar van de marine walvissen doodt.
De film laat zien waarom we een stille oceaan nodig hebben.
Als we niet stop de vervuilingzal het sterven. En als de oceaan sterft, sterven wij.