Aanhoudende koloniale misdaden in de Chagos-archipel
01.04.2023
Uittreksel uit een langer artikel, voor het eerst gepubliceerd door Human Rights Watch, lees het volledige artikel hier
Ongeveer 60 jaar geleden maakte de regering van het Verenigd Koninkrijk samen met de Verenigde Staten geheime plannen om een heel inheems volk, de Chagosianen, uit hun huizen op de Chagos-archipel te verdrijven. De eilanden in de Indische Oceaan maakten deel uit van Mauritius, destijds een Britse kolonie. De twee regeringen kwamen overeen dat op Diego Garcia, het grootste van de bewoonde Chagos-eilanden, een Amerikaanse militaire basis zou worden gebouwd en dat de inwoners van het eiland zouden worden verwijderd. De Britse regering splitste de Chagos-archipel af van Mauritius en creëerde een nieuwe kolonie in Afrika, het Brits Territorium in de Indische Oceaan (BIOT). Om aan de Verenigde Naties geen verslag te hoeven uitbrengen over de voortzetting van het koloniale bewind, verklaarde het Verenigd Koninkrijk ten onrechte dat Chagos geen permanente bevolking had.
De realiteit was dat er al eeuwenlang een gemeenschap op Chagos woonde. De Chagossianen zijn voornamelijk afstammelingen van tot slaaf gemaakte mensen, die met geweld van het Afrikaanse continent en Madagaskar naar de toen nog onbewoonde Chagos-eilanden werden gebracht, waar zij onder Frans en Brits bewind op kokosnootplantages werkten. In de loop der eeuwen werden zij een apart volk met een eigen Chagossisch-creoolse taal, muziek en cultuur.
Maar de regeringen van het VK en de VS behandelden hen als een volk zonder rechten, dat zij zonder overleg of compensatie permanent van hun thuisland konden verdrijven om plaats te maken voor een militaire basis. Van 1965 tot 1973 dwongen het VK en de VS de gehele Chagossische bevolking van alle bewoonde Chagoseilanden, niet alleen van Diego Garcia maar ook van Peros Banhos en Salomon. Zij lieten hen achter in Mauritius of op de Seychellen, waar zij in bittere armoede leefden.
Jaren later betaalde het Verenigd Koninkrijk, via de regering van Mauritius, een klein bedrag aan compensatie aan enkele Chagossiërs, en tientallen jaren later kende het staatsburgerschap toe aan Chagossiërs, maar verder heeft het geweigerd om zelfs maar te praten over herstelbetalingen aan de Chagossiërs. De VS, die sindsdien van de militaire basis heeft geprofiteerd, heeft consequent elke verantwoordelijkheid jegens de Chagossische bevolking ontkend.
In de afgelopen decennia is een groot deel van de geheime planning van de gedwongen verplaatsing aan het licht gekomen door de publicatie van officiële documenten. Deze onthulden niet alleen de plannen, maar ook het schaamteloze racisme van Britse ambtenaren ten opzichte van de Chagosiërs, dat de discriminerende aard van hun behandeling benadrukt.
Chagossiërs van alle generaties hebben gestreden, onder meer in rechtszaken voor nationale en internationale rechtbanken, voor erkenning van de tegen hen gepleegde schendingen en van hun rechten, met name het recht om naar huis terug te keren. Vandaag leven duizenden Chagosianen over de hele wereld, meestal op Mauritius, in het Verenigd Koninkrijk en op de Seychellen, maar de Britse regering, met betrokkenheid van de VS, belet hen nog steeds om terug te keren en permanent in hun thuisland te wonen.
De Britse regering heeft sindsdien erkend dat de behandeling van de Chagosianen "beschamend en verkeerd" was. Maar zowel het VK als de VS hebben geweigerd de misstanden van de afgelopen halve eeuw jegens de Chagosianen recht te zetten en verzetten zich nu tegen hun terugkeer om redenen van kosten en veiligheid.
beschamend en verkeerde
De gedwongen verplaatsing van de Chagossianen en de voortdurende mishandelingen zijn misdaden tegen de menselijkheid, begaan door een koloniale macht tegen een inheems volk. Het Britse koloniale bewind in de Chagos-archipel is, anders dan in de meeste van zijn andere kolonies in Afrika, in de jaren zestig niet beëindigd, en het is voortgezet tegen buitengewone kosten voor de bevolking van Chagos. Dit koloniale bewind was gebaseerd op systematisch racisme en etnische en rassendiscriminatie bij de behandeling van de Chagosianen. Privé opmerkingen over de Chagossiërs, geschreven door hoge Britse functionarissen tijdens de planning van de uitzetting, waarbij de Chagossiërs "mannen die vrijgezel zijn ... waarvan de oorsprong onduidelijk is" werden genoemd, illustreren deze discriminatie. De Britse autoriteiten blijven de overwegend Afrikaanse Chagossiërs heel anders behandelen dan andere eilandbewoners onder hun bewind, zoals op Cyprus en de Falklands, eilanden met Britse militaire bases. Het VK heeft geprobeerd Chagos te behandelen als een gebied waar de internationale mensenrechtenwetgeving niet van toepassing is. En de VS zijn blijven profiteren van de exploitatie van hun geopolitiek strategische militaire basis op Diego Garcia, terwijl ze weigeren verantwoordelijkheid te nemen voor de misdaden tegen de Chagosianen.
De regering van Mauritius eist al vele jaren de terugkeer van haar soevereiniteit over het grondgebied van Chagos. Op 3 november 2022 kondigde de Britse regering aan dat zij onderhandelingen met Mauritius was begonnen over de toekomst van de Chagoseilanden, om "op basis van het internationaal recht een overeenkomst te bereiken om alle openstaande kwesties op te lossen, met inbegrip van die welke betrekking hebben op de voormalige bewoners van de Chagos-archipel". Zelfs met deze belangrijke ontwikkeling kunnen de Chagosianen op het moment van schrijven nog steeds niet terugkeren om permanent op de eilanden te verblijven, en velen hebben nooit de gelegenheid gehad om de eilanden te bezoeken sinds hun families werden gedwongen te vertrekken. Het is onduidelijk welke gevolgen een eventuele nieuwe overeenkomst voor hen zal hebben, en of daarin de kwestie van herstelbetalingen voor de verdrijving en decennia van misbruik aan de orde zal komen. Er is momenteel weinig transparantie over de onderhandelingen en geen duidelijke verklaring dat het Chagossische volk daadwerkelijk en op zinvolle wijze zal worden geraadpleegd over dit besluit dat hen diep zal raken, en dat hun recht op herstelbetalingen, met inbegrip van het recht op terugkeer, volledig en effectief in de onderhandelingen zal worden opgenomen en in het resultaat zal worden gewaarborgd.
In dit verslag, dat gebaseerd is op interviews met Chagossische mensen en op een uitgebreide beoordeling en analyse van documenten, wordt ingegaan op de mishandelingen van de Britse en Amerikaanse regering tegen de Chagossische bevolking, de besluiten die tot hun uitzetting hebben geleid en de mishandelingen waaronder zij tijdens en na hun uitzetting van de Chagoseilanden hebben geleden.
Het verslag gaat in op de slechte omstandigheden waaronder de Chagosianen in Mauritius, de Seychellen en, meer recentelijk, het VK hebben geleefd; op hun inspanningen om hun recht op permanente terugkeer naar huis op te eisen; en op het feit dat de regeringen van het VK en de VS er niet in zijn geslaagd hen op passende wijze te compenseren of enige andere vorm van herstelbetalingen te verstrekken.
In de jaren zestig kwamen het VK en de VS in het geheim overeen een militaire faciliteit te bouwen op Diego Garcia, dat net als de rest van de Chagos-eilanden deel uitmaakte van de Britse kolonie Mauritius. De VS wilden Diego Garcia zonder inwoners. Volgens het plan zou het VK de controle over Chagos behouden, ondanks de dreigende onafhankelijkheid van Mauritius, en de bevolking van de eilanden verdrijven. Het VK zette de regering van Mauritius, vóór de onafhankelijkheid, onder druk om Chagos op te geven. In 1965 verklaarde het VK Chagos tot een nieuwe kolonie - het Brits Territorium in de Indische Oceaan (BIOT) - de laatste kolonie die het VK oprichtte, en nu zijn laatste kolonie in Afrika.
Kaart van de Chagos-archipel © 2023 John Emerson/Human Rights Watch
Het VK, met de VS, verdreef vervolgens de gehele Chagossische bevolking gedurende de volgende acht jaar. De Britse regering dwong de gehele bevolking van Chagos, niet alleen Diego Garcia, uit hun huizen. Britse ambtenaren hebben, zoals uit documenten blijkt, toegegeven te hebben gelogen door te beweren dat er geen permanente bewoners van Chagos waren. Documenten uit die tijd illustreren het institutionele racisme en onverdraagzaamheid achter de behandeling van de Chagosianen, waarbij hoge Britse ambtenaren in openlijk racistische bewoordingen over de bevolking schreven en grappen maakten.
Na de overeenkomst met de VS en de oprichting van het BIOT hebben de Britse autoriteiten de bevolking van Chagos in drie fasen uitgezet - vaak met behulp van de kokosnootplantages op de eilanden. Ten eerste verhinderden zij vanaf 1967 dat Chagosianen die de eilanden tijdelijk hadden verlaten, op vakantie of voor een dringende medische behandeling, terugkeerden. Mensen die, om welke reden dan ook, Chagos hadden verlaten in de veronderstelling dat zij slechts een korte reis maakten, kregen te horen dat zij niet naar huis konden terugkeren en werden zonder enige waarschuwing van hun familie gescheiden. De frequentie van schepen die voedsel en andere benodigdheden naar de eilanden brachten vanuit Mauritius werd ook drastisch verminderd. De volgende fase van de verdrijving, toen de VS besloten door te gaan met de bouw van de militaire basis, hield in dat de bestuurders van het BIOT de resterende bevolking van Diego Garcia in januari 1971 vertelden dat zij moest vertrekken. Britse ambtenaren benadrukten dit door het bevel te geven de honden van de Chagosianen te doden. Sommigen mochten aanvankelijk naar de eilanden Peros Banhos en Salomon, die nog binnen Chagos lagen. In de laatste fase, vanaf juni 1972, vertelden de autoriteiten de resterende bevolking van Peros Banhos en Salomon eilanden om te vertrekken. In 1973 werden alle Chagosianen gedwongen de eilanden te verlaten.
De BIOT-autoriteiten dwongen de Chagosianen naar de Seychellen of Mauritius te gaan. Velen leefden daar in extreme armoede en hadden moeite om voldoende en adequaat voedsel, werk en huisvesting te vinden. De Chagosianen zeiden dat sommige ontheemden, waaronder kinderen, stierven aan de economische ontberingen en, volgens hen, aan de emotionele verwoesting (die zij "sagren" noemen) van het wegnemen van hun thuisland. Zij werden gediscrimineerd in hun nieuwe gemeenschappen, en velen zeggen nog steeds ernstige economische problemen te ondervinden. Nadat de Britse regering in 2002 sommige Chagosianen het staatsburgerschap had verleend, kwamen velen in het Verenigd Koninkrijk wonen, waar zij ook beschreven dat zij niet werden geaccepteerd, dat zij bij aankomst geen huisvesting of werk hadden en dat zij discriminatie ondervonden.
Het lot van de oceaan hangt van ons allemaal af.
Onze interventies zijn afhankelijk van uw steun.
De regeringen van de VS en het VK betaalden aanzienlijke bedragen, waaronder bedragen in natura, voor de vestiging van de VS-basis op Diego Garcia. Het VK heeft de regering van Mauritius financieel gecompenseerd voor het verlies van het Chagos-gebied. De eigenaars van de kokosnootplantages werden uitgekocht en gecompenseerd door het VK. In ruil voor de basis gaven de VS het VK een aanzienlijke korting op de nucleaire wapens die zij aan het VK verkochten.
Maar de Chagossiërs, die het slachtoffer waren van de internationale misdaad van gedwongen verplaatsing, kregen aanvankelijk geen compensatie. Na demonstraties, aangevoerd door Chagossische vrouwen, en rechtszaken aangespannen door Chagossiërs, betaalde het VK bij twee gelegenheden aan de regering van Mauritius wat neerkwam op een klein bedrag voor Chagossiërs in Mauritius, dat uiteindelijk aan sommige Chagossiërs werd uitbetaald. Maar de Britse regering eiste van de Chagossiërs die betalingen ontvingen dat zij een document ondertekenden, of een duimafdruk namen, waarin zij zogenaamd hun recht op terugkeer naar Chagos opgaven. Degenen die het document ondertekenden, zeiden dat het alleen in het Engels was opgesteld, een taal die velen van hen niet kenden, met juridische termen die zij niet begrepen en ook niet uitgelegd kregen. De naar de Seychellen verbannen Chagosianen kregen niets.
De Chagosianen hebben jarenlang gestreden voor erkenning van het hun aangedane leed en hun recht op terugkeer. In 2000 verklaarde een Britse rechtbank de BIOT Immigratieverordening van 1971, die de gedwongen verwijdering van de Chagossiërs uit hun thuisland toestond, onwettig. Veel van de geheime documenten uit de jaren '60 werden toen openbaar gemaakt, waaruit het bedrog en racisme achter de uitzetting van de Chagosianen bleek. De toenmalige Britse regering aanvaardde de uitspraak, zei dat zij niet kon verdedigen wat de Chagossiërs in het verleden was aangedaan, en herriep de wetten die de Chagossiërs verhinderden terug te keren en op Chagos te wonen - behalve op het eiland Diego Garcia, waar zij nog steeds wettelijk niet mochten terugkeren.
De Chagosianen kregen echter geen adequate financiële compensatie van de regering van de VS of het VK, noch de steun die zij nodig hadden om hun leven op de eilanden tijdens deze korte periode opnieuw op te starten, zodat niemand naar Chagos kon terugkeren. In 2004, toen Diego Garcia door de VS werd gebruikt als een belangrijke basis in de zogenaamde "Global War on Terror", kwam de Britse regering op haar standpunt terug. Koningin Elizabeth II vaardigde namens de regering nieuwe "Orders-in-council" uit - een juridisch instrument waarmee de uitvoerende macht de parlementaire weg kan vermijden - om Chagosianen opnieuw te verbieden terug te keren naar een van de eilanden.
De Britse regering heeft nooit afdoende uitgelegd waarom het in 2000 haalbaar werd geacht om het verbod voor Chagossiërs om permanent naar huis terug te keren op te heffen, en toch vond de Britse regering het nodig om dit verbod na vier jaar opnieuw in te stellen. Opeenvolgende Britse regeringen hebben betoogd dat het niet mogelijk is dat de Chagossiërs terugkeren op basis van vage beweringen over veiligheid en kosten - dit laatste zou volgens hen een onredelijke last betekenen voor de Britse belastingbetaler. De VS heeft zich gedeisd gehouden en zijn verantwoordelijkheden ontweken door te beweren dat het niet verantwoordelijk is voor de Chagossiërs.
In 2012 begon de Britse regering met een herziening van het beleid ten aanzien van de Chagosianen en gaf zij opdracht tot een onderzoek door het internationale bedrijf KPMG, waaruit bleek dat de overgrote meerderheid van de gesproken Chagosianen wilde terugkeren, dat hun terugkeer haalbaar was, vooral met medewerking van de VS, en dat de maximale kosten ongeveer 500 miljoen pond zouden bedragen. Maar in 2016 kondigde het Verenigd Koninkrijk opnieuw aan dat het de terugkeer van de Chagosianen zou blokkeren, opnieuw met een beroep op veiligheid en kosten. Dit is tot op heden zo gebleven, aangezien de onderhandelingen met Mauritius eind 2022 zijn begonnen.
In 2019 oordeelde het Internationaal Gerechtshof (ICJ) in een advies dat het Verenigd Koninkrijk onrechtmatig had gehandeld door Chagos af te scheiden van Mauritius en een nieuwe kolonie, het BIOT, te stichten. Het ICJ verklaarde ook dat de rechten van de Chagosianen op hervestiging door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties moeten worden behandeld. Tot november 2022 negeerde het VK deze uitspraak.
Dit rapport geeft de mening weer van Chagosianen die op Mauritius, de Seychellen en in het Verenigd Koninkrijk wonen en met wie Human Rights Watch heeft gesproken. Hoewel er geen consensus bestaat over welk land Chagos zou moeten controleren, waren allen het erover eens dat Chagosianen het recht zouden moeten hebben om terug te keren, en de meerderheid van degenen die met Human Rights Watch spraken, van alle generaties, zei dat zij persoonlijk naar Chagos zouden terugkeren zodra dat mogelijk was. Zij vroegen niet om de sluiting van de Amerikaanse basis, maar zeiden dat zij naast de basis op Diego Garcia en de andere bewoonbare eilanden willen kunnen leven.
Human Rights Watch stelde vast dat de schendingen tegen Chagosianen, als individu en als inheems volk, ernstige schendingen zijn van het internationale mensenrechtenrecht en het internationale strafrecht. De schendingen werden begaan tegen hen die meer dan 50 jaar geleden gedwongen werden hun huizen te verlaten en gaan vandaag de dag door tegen hen en hun nakomelingen, aan wie het recht op permanente terugkeer wordt ontzegd.
vervolg misbruik van internationaal mensenrechten
Human Rights Watch stelde vast dat de voortdurende gedwongen verplaatsing van de Chagosianen, het verhinderen van hun permanente terugkeer naar hun vaderland en hun vervolging op grond van ras en etnische afkomst misdaden tegen de menselijkheid zijn. Misdaden tegen de menselijkheid, waaronder "deportatie" en "vervolging" op grond van ras, werden vastgelegd in het Handvest van 1945 (opgesteld door de regeringen van de VS en het VK, met Frankrijk en de Sovjet-Unie), dat het Internationaal Militair Tribunaal van Neurenberg oprichtte, en zijn onderdeel geworden van het internationaal gewoonterecht. Het verbod op misdaden tegen de menselijkheid is een preëmptieve norm van het internationaal recht, wat betekent dat het voor alle staten geldt en dat geen enkele afwijking is toegestaan. Misdaden tegen de menselijkheid zijn ook opgenomen in de statuten van de internationale tribunalen voor het voormalige Joegoslavië en Rwanda.
Misdaden tegen de menselijkheid worden in het Statuut van Rome van het Internationaal Strafhof gedefinieerd als bepaalde handelingen die worden gepleegd als onderdeel van een "wijdverspreide of systematische aanval gericht tegen een burgerbevolking" - wat wordt gedefinieerd als "een gedragslijn" met meerdere van dergelijke handelingen die worden gepleegd als onderdeel van een staatsbeleid om "een dergelijke aanval te plegen" (d.w.z. een beleid om het misdrijf te plegen). Het is in de loop der jaren duidelijk geworden dat de besluiten om de Chagosianen te verdrijven en hen te beletten terug te keren, en de raciale en etnische discriminatie - waarbij de Chagosianen anders werden behandeld dan de andere eilandbewoners onder Brits bestuur - Brits overheidsbeleid was.
Het Verenigd Koninkrijk en Mauritius zijn staten die partij zijn bij het Internationaal Strafhof, dat optreedt als hof van laatste instantie om de individuele strafrechtelijke aansprakelijkheid vast te stellen voor misdrijven die onder zijn rechtsmacht vallen wanneer de nationale autoriteiten geen echte procedures voeren.
De Britse autoriteiten hebben drie duidelijke misdaden tegen de menselijkheid begaan tegen de Chagosianen: "deportatie of gedwongen overplaatsing van bevolking" als een voortdurend misdrijf; "andere onmenselijke handelingen", die het verhinderen van de terugkeer van een bevolking naar huis kunnen omvatten, zoals bij de Rohingya in Myanmar; en vervolging op grond van ras, etniciteit of andere redenen. Het eerste misdrijf is in ieder geval gezamenlijk begaan door de Britse en Amerikaanse autoriteiten.
Uit de beschikbare informatie blijkt dat de Chagossiërs ernstig van hun rechten zijn beroofd door opzettelijke handelingen wegens hun ras en etniciteit. Dit blijkt niet alleen uit de wijze waarop zij uit Chagos zijn verdreven, maar ook uit de institutionele en systematische wijze waarop de Britse autoriteiten de Chagossiërs blijven behandelen als mensen wier rechten, met name het recht op terugkeer, niet hoeven te worden geëerbiedigd.
Human Rights Watch roept de regeringen van het VK en de VS op om het Chagossische volk volledige genoegdoening te geven op drie belangrijke gebieden. Ten eerste moet het VK restitutie bieden door onmiddellijk het verbod voor Chagosianen om permanent terug te keren naar de Chagos eilanden op te heffen. Het VK en de VS moeten ook zorgen voor financiële en andere steun en samenwerking om de eilanden te herstellen en de Chagossiërs in staat te stellen terug te keren en in waardigheid te leven en te werken in de hele archipel, zoals zij zouden hebben gedaan indien het VK en de VS hen niet hadden gedwongen te vertrekken.
Ten tweede moeten het VK en de VS alle Chagosianen, ongeacht of zij willen of kunnen terugkeren, financieel schadeloos stellen voor de schade die zij door de tegen hen gepleegde misdaden hebben geleden. Dit omvat de fysieke, psychologische en economische schade die zij zowel tijdens de gedwongen verplaatsing als daarna hebben geleden.
Ten derde moeten het VK en de VS genoegdoening geven en garanderen dat soortgelijke misdaden niet meer zullen voorkomen. Na overleg met de Chagosiërs zou dit kunnen inhouden dat het VK en de VS en hun staatshoofden, waaronder de Britse monarch, volledige verontschuldigingen aanbieden en de omvang en de aard van de misdaden erkennen. Het VK en de VS zouden al het materiaal betreffende de behandeling van de Chagosianen openbaar moeten maken. Zij moeten zorgen voor onderzoeken naar deze misdaden en verantwoording afleggen aan de meest verantwoordelijke personen en staatsinstellingen.
UK & ons moet de dubbel normen nu
Het VK moet ervoor zorgen dat de behandeling van de Chagosianen vandaag vrij is van racisme en alle vormen van discriminatie, te beginnen met de erkenning door het VK dat alle mensenrechtenverplichtingen die in het VK gelden, ook volledig van toepassing zijn op de Chagos-eilanden. Dit zou een einde maken aan de dubbele normen waarbij de Britse regering Chagos effectief heeft behandeld als een gebied waar de internationale mensenrechten en het strafrecht niet van toepassing zijn, en waar de inwoners geen bescherming van de mensenrechten genieten.
Human Rights Watch beveelt ook aan dat andere regeringen, met name Mauritius, zich er publiekelijk toe verbinden de terugkeer naar Chagos van alle Chagossiërs, ongeacht hun nationaliteit of huidige verblijfplaats, te ondersteunen en bij te staan. Mauritius, het Verenigd Koninkrijk en de Seychellen zouden de rechten en gelijkheid van de Chagosianen die op hun grondgebied wonen moeten garanderen, inclusief het waarborgen van volledig en gelijkwaardig burgerschap en rechten op gezinshereniging. Rechterlijke ambtenaren in alle staten moeten overwegen degenen die betrokken zijn bij misdaden tegen de menselijkheid te onderzoeken en te vervolgen voor nationale rechtbanken op grond van het beginsel van universele rechtsmacht en overeenkomstig de nationale wetgeving.
Met de aankondiging in november 2022 van onderhandelingen tussen het Verenigd Koninkrijk en Mauritius over de toekomst van Chagos, is het van vitaal belang dat beide landen zorgen voor zinvol en effectief overleg met de Chagossische bevolking. De geschiedenis van de laatste 60 jaar is dat regeringen afspraken maken die de toekomst van de Chagosianen beïnvloeden, maar zonder hen daarbij te betrekken. Elke toekomstige overeenkomst betreffende Chagos moet gericht zijn op de rechten van de Chagosianen, met inbegrip van het recht op terugkeer en volledige genoegdoening voor de decennia van misbruik.
De mishandelingen tegen de Chagosianen tonen ook aan dat de Britse en andere rechtbanken, evenals het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, er niet in slagen de voortdurende koloniale misdaden te erkennen en te verhelpen, met inbegrip van de erkenning ervan als misdaden tegen de menselijkheid. Internationale en binnenlandse instellingen, vooral die welke verantwoordelijk zijn voor het aanpakken van internationale misdaden, moeten misdaden tegen de menselijkheid begaan door Britse en Amerikaanse functionarissen behandelen als misdaden begaan door elke andere staat.
De geschiedenis van de koloniale misdaden, zelfs de huidige tegen de Chagosianen, is een geschiedenis waarin deze niet als zodanig worden erkend, laat staan aangepakt. Zoals de VN-deskundige inzake waarheid, gerechtigheid en herstelbetalingen Fabián Salvioli, die Wolfgang Kaleck citeerde, in 2021 zei:
Er zijn nooit serieuze pogingen gedaan om de koloniale misdaden voor nationale of internationale rechtbanken te onderzoeken, noch om de overlevende daders te straffen, noch om de betrokken regeringen te bestraffen of de slachtoffers te compenseren voor de aanhoudende gezondheidsproblemen die door de misdaden zijn veroorzaakt.
Maar het Chagossische verhaal is er ook een van strijd en overleven. Het Chagossische volk heeft het onrecht dat hun is aangedaan niet geaccepteerd en blijft volharden in hun zaak door middel van hun organisatie, activisme en de wet. Dankzij hen kennen we de geschiedenis van het onrecht dat hen is aangedaan. Het is tijd om het onrecht dat hen is aangedaan eindelijk te herstellen.